Stwardnienie rozsiane (SM) jest nieuleczalną i przewlekłą chorobą układu nerwowego. Może występować w każdym wieku, jednak najwięcej zachorowań występuje między 20 a 40 rokiem życia. Częściej na tą chorobę zapadają kobiety niż mężczyźni. Przyczyny stwardnienia rozsianego nie są dotąd znane. Istnieją hipotezy mówiące, że przyczyną SM może być wirus, nieznany dotąd antygen, środowisko lub zaburzenia genetyczne.
Stwardnienie rozsiane polega na uszkodzeniu osłonek nerwów, wskutek czego przewodzenie impulsów oraz funkcjonowanie praktycznie wszystkich narządów ulega zaburzeniu. Organizm atakuje własne tkanki, powodując uszkodzenie różnych fragmentów układu nerwowego.
Objawy stwardnienia rozsianego
U każdego objawy choroby mogą zaczynać się różnie. Jednym z pierwszych objawów SM są trudności koncentracji uwagi, zaburzenia widzenia (zez, podwójne lub niewyraźne widzenie), upośledzenie myślenia, niedowład i drżenie kończyn, zaburzenia czucia, zmęczenie, zaburzenia psychiczne, problemy z pamięcią.
W miarę postępu choroby, objawy mogą obejmować sztywność mięśni (spastyczność), ból, trudności z kontrolowaniem oddawania moczu lub problemy z umiejętnościami poznawczymi, trudności z przełykaniem, zaburzenia funkcji jelit na poziomie trawienia i wypróżniania.
Jak na razie nie wynaleziono leku, który całkowicie wyleczyłby ze stwardnienia rozsianego. Leczenie ukierunkowane jest na próbę zmniejszenia nasilenia objawów tej choroby. Istotnym elementem terapii oprócz farmakologii jest również rehabilitacja.
Jak opiekunka może pomóc swojemu podopiecznemu?
Bardzo istotne jest, aby opiekunka a także rodzina chorego uświadomiła mu, że stwardnienie rozsiane to nie koniec i nie należy się poddawać i w miarę możliwości nadal prowadzić normalne życie.
Opiekunka powinna wykazać się dużym spokojem, cierpliwością i opanowaniem w stosunku do podopiecznego. Pomóc mu przede wszystkim z czynnościami dnia codziennego (mycie się, golenie, ubieranie, przygotowywanie posiłków). Pomóc choremu w poruszaniu się (asekuracja, prowadzenie lub przewożenie podopiecznego). Istotne jest również, aby podopieczny mimo swojego inwalidztwa mógł pozostawać w kontakcie ze światem.
Warto również, aby opiekunka motywowała chorego do wykonywania ćwiczeń, aby nie doprowadzić do zaniku mięśni, narastania spastyczności i niezborności ruchowej. Proste, łatwe i krótkotrwałe ćwiczenia poprawiają krążenie, a tym samym ułatwiają pracę układu nerwowego i odpornościowego.
Oprócz tego:
- Opiekunka powinna pilnować by podopieczny przyjmował leki według zaleceń lekarza;
- Obserwowanie pacjenta w celu określenia zaburzeń wydalania moczu;
- Pilnowanie aby pacjent pił przynajmniej 1,5 – 2 litry płynów na dobę;
- Zapewnienie choremu szybkiej możliwości skorzystania z toalety lub podanie basenu w przypadku niepowstrzymanego nagłego parcia na pęcherz;
- Pilnowanie diety podopiecznego (regularne posiłki z dużą zawartością błonnika);
- Nauka chorego radzenia sobie z emocjami (nakłanianie go do rozmowy o swoich odczuciach i obawach)
„