Starość jest to stan będący efektem starzenia się, jest ostatnią fazą życia. Z biologicznego punktu widzenia, starość to przede wszystkim osłabienie organizmu, jego odporności, wydolności czy sprawności, które przychodzi z wiekiem. Wolniej się myśli, gorzej kojarzy, trudniej koncentruje. Wzrok i słuch są słabsze. Starsi ludzie gorzej przyswajają nowe informacje i z trudem akceptują zmiany. Stają się zależni od innych osób.
Przyjmuje się, że ten etap w życiu człowieka zaczyna się od 60. roku życia. Odmiennie będzie przebiegał u mężczyzn i kobiet, inaczej na wsi i w mieście.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), wyróżnia trzy etapy starzenia się:
- 60 – 75 lat – wiek podeszły – wczesna starość;
- od 75 – 90 lat – wiek starczy – późna starość;
- od 90 lat – wiek sędziwy (długowieczność).
Niektórzy nie potrafią się z nią pogodzić ani do końca zaakceptować, ale starość jest po prostu naturalnym, kolejnym etapem życia człowieka. Nie jest też chorobą, jednak wraz ze starzeniem się pojawiają się choroby niewystępujące w wieku młodszym.
Do najbardziej charakterystycznych objawów starzenia zaliczane są:
- utrata masy mięśniowej i kości;
- utrata elastyczności skóry;
- spadek ilości wody w organizmie;
- pogorszenie się słuchu i wzroku;
- spadek przemiany materii, upośledzenie czynności wątroby;
- pogorszenie się wydolności oddechowej;
- wydłużony czas reakcji;
- pogorszenie pamięci.
Problemy ludzi starszych:
- Problemy zdrowotne – Zmiany fizjologiczne w organizmie człowieka następują stopniowo, na początku są to zmiany w wyglądzie: siwe włosy, zmarszczki; pogorszenie w funkcjonowaniu zmysłów wzroku, słuchu, różnego rodzaju choroby. Nasilające się kłopoty zdrowotne doprowadzają do niepełnosprawności.
- Problemy finansowe – złe warunki finansowe osób starszych, ograniczają możliwości leczenia, regularne odżywianie, zakup leków itp.. Poczucie braku stabilizacji materialnej jest zdecydowanie silniejsze u osób starszych niż u osób młodych.
- Problemy społeczne – osoby starsze boją się samotności, nietolerancji, wyeliminowania ich z aktywnego życia zawodowego i społecznego, mają poczucie nieprzydatności.
„