Porady dla opiekunki – Choroba Parkinsona
W Polsce na chorobę Parkinsona cierpi 6080 tysięcy osób. Są to głównie ludzie starsi powyżej 65 roku życia, ale zdarzają się również przypadki zachorowań przed 40 rokiem życia. Nie wiadomo, co jest jej przyczyną – to zapewne połączenie pewnych czynników środowiskowych i genetycznych, ale nikt do końca nie wie jakich.
W chorobie Parkinsona zwanej również inaczej drżączką poraźną dochodzi do obumierania komórek mózgowych, produkujących jeden z neuroprzekaźników – dopaminę.
Nazwa tej choroby pochodzi od londyńskiego lekarza Jamesa Parkinsona, który jako pierwszy rozpoznał i opisał objawy tego schorzenia.
Jakie są objawy Parkinsona?
Objawy choroby Parkinsona pojawiają się i narastają powoli i stopniowo w ciągu kilku lat. Początkowo chorzy zauważają pewne spowolnienie ruchowe, osłabienie, zmęczenie i jakby niezgrabność w ruchach. Po pewnym czasie dochodzą zaburzenia równowagi lub trudności z wykonywaniem takich prostych czynności jak wstawanie z krzesła czy z łóżka.
Do najczęstszych objawów Parkinsona zaliczyć można:
- Drżenie kończyn;
- Zwiększone napięcie mięśni co powoduje pochylenie się sylwetki;
- Niewyraźna oraz spowolniona mowa;
- Ogólne spowolnienie ruchowe oraz zaburzenia równowagi;
- Problemy umysłowe – spowolnione myślenie, zaburzenia orientacji przestrzennej i koncentracji uwagi;
- Zaburzenia połykania – trudności z jedzeniem
- Depresja – obniżenie nastroju, chroniczne zmęczenie, niemożność odczuwania przyjemności;
- Problemy z pisaniem – pismo staje się bardzo drobne, niewyraźne i drżące;
Czasem do tych objawów dołączyć można: chudnięcie, nadmierne ślinienie, zmiany w wyglądzie skóry, która staje się tłusta. Skutkiem tego, co dzieje się w organizmie, bywają problemy ze snem i depresja. Bardzo ważne jest natomiast, że parkinsonizm nie odbiera sprawności intelektualnej.
Choroba Parkinsona jest nieuleczalna, są jednak leki i terapie, które skutecznie łagodzą objawy choroby.
Jak można pomóc osobie chorej?
Z odpowiednio leczoną chorobą Parkinsona da się normalnie funkcjonować przez wiele lat. Chory potrzebuje najbardziej zrozumienia i akceptacji, by nie wycofać się z życia społecznego. Ważne jest, aby nie stracił kontaktu z innymi ludźmi.
Opiekunka powinna dbać przede wszystkim o dobry nastrój swojego podopiecznego, poświęcać mu dużo uwagi, zainteresowania i ciepła, zabierać na spacery, organizować mu wolny czas.
Cierpliwość i zrozumienie opiekunki pomogą osobie starszej w opanowaniu negatywnych emocji, z którymi może sobie nie radzić. Ważne jest, aby przystosować dom pod chorego: warto zniwelować wysokie progi, zamontować dodatkowe poręcze i uchwyty oraz oświetlenie. Usunąć z domu małe chodniczki, dywany, które się ślizgają i łatwo się o nie potknąć.
Opiekunka powinna również zadbać o regularne, niewielkie, zdrowe posiłki oraz kontrolę zażywania leków.
„